De koning

 

Ineens zie ik de koning in onze tuin komen! Zou dat alvast zijn voor onze 50 jarige bruiloft volgende week?

 

Ik ging naar hem toe en zei: “Oh, Sire, wat siert het u dat u mij wilt versieren door onze tuin zo op te sieren met uwe doorluchtige sierlijkheid.”

Dat was toch mooi gesproken niet waar?

 

De koning zei: “noem me maar gewoon Lex.”

 

“Dat zal ik doen, Gewoonlex.”  Ik dacht, wel vreemde naam natuurlijk, Gewoonlex, maar ik ben niet gewend in die hoge contreien te komen en ken hun gewoonten niet.

 

“Nee, dat gewoon moet er niet bij”, zei de koning. Alleen maar Lex.”

 

“Ah, Lex.”

 

“Nee, ook geen Alex en ook geen Alexander, want ik ben geen ander, ik ben Lex.”

 

“Nou  begrijp ik het.”

 

“Gelukkig maar, want zo moeilijk is het niet.”

 

“Waarmee kan u uwe majesteit gelukkig maken, Lex?

 

“Met een zakje pinda’s en zonnepitjes, water zie ik al staan. Ik denk dat ik maar gelijk een bad neem.”

“Moet ik dan een kamerscherm of zo neerzetten zodat uwes niet in uw koninklijke blote kont staat in onze tuin.”

“Nee, dat hoeft niet, als je maar de buurkatten uit de tuin houdt en die vrijer met die rode borst, want die wil de baas spelen en er is er maar een baas en dat… ben jij! Krijg ik nu pinda’s en zonnepitjes?“

Ja, hoor Lex, ik ga het direct pakken. Ik ben blij met jou, jammer dat je alleen in de winter komt.”

 

“Tja, ik ben nu eenmaal een……  winterkoning.”

 

Annette

 (foto van internet)